Tag: persoonlijkleiderschap

Hoe bereik jij jouw top

Hoe bereik jij jouw top?

Posted on | by Hildegard Montsma

Vandaag was ik proefkonijn voor buitencoach Fleur. Met haar stem in mijn oren begon ik aan mijn dagelijkse wandeling. En binnen enkele minuten herinnerde ik me mijn beklimming van de Kilimanjaro, meer dan tien jaar geleden.

Wanneer gaan we nou?

Ik herinnerde me hoe we allemaal vol spanning en verwachting aan de klim begonnen. Op hetzelfde moment dat ik me ongeduldig afvroeg “wanneer gaan we nou?” realiseerde ik me dat we al onderweg waren. We waren vertraagd en nog eens vertraagd tot ik dacht dat het niet trager kon. En toen vertraagden we nog een beetje. Maar we bewogen wel vooruit.

De kortste route

Er zijn verschillende routes naar de top van de Kilimanjaro. De een langer dan de ander. Als je zoals ik vanaf zeeniveau komt, en vooraf geen hoogtegewenning hebt gedaan, dan is het devies ‘hoe langzamer hoe beter’. En dus geeft een langere route meer kans op het bereiken van de top dan de kortste route.

Je merkt het pas als je er al bent

Zo wandelend dacht ik terug aan andere momenten waarop ik pas na een tijdje onderweg te zijn ontdekte dat ik onderweg was. De keer dat een werkproces stroef bleef lopen tot het “plotseling” zonder problemen draaide. De intervisiebijeenkomst waarin we ons afvroegen wanneer we nou eindelijk eens zouden beginnen met de nieuwe aanpak en na enige reflectie ontdekten dat we de dingen al anders waren gaan doen. Langzaam maar zeker.

Vooruitgang door vertragen

Ik mijmerde al lopend over mijn drang om voortvarend aan de slag te gaan; hard te werken om mijn top te bereiken. Mijn voorkeur voor een stevige wandeling. Terwijl ik ook heb ervaren dat vertragen soms tot meer vooruitgang leidt dan versnellen. De stem van Fleur dwong mij vanmorgen mijn wandeltempo te vertragen. Nu, hier, achter mijn laptop, laat ik mijn gedachten gaan over welke top ik wil bereiken door te vertragen. En ik merk dat ik er al een paar bereikt heb, maar ze nog niet had gezien.

Hoe bereik jij jouw top?

Hoe bereik jij jouw top? Door stevig aan te pakken of door te vertragen? Heb jij moeite met vertragen en wil je daar eens over van gedachten wisselen? Stuur me dan een berichtje.

Nieuwsgierig naar Fleurs buitencoach-mp3? Dan moet je nog even geduld hebben, maar hier maak je alvast kennis met haar.

Legitiem excuus wordt smoesje

Posted on | by Hildegard Montsma

Vlak na de herfstvakantie bevond ik me plotseling op de eerstehulpafdeling van het ziekenhuis. Ons tienjarige kind werd opgenomen en aan het einde van die eerste dag werd het duidelijk: ze heeft diabetes type 1.

Laten vallen wat er niet toe doet

We lieten alles wat er niet toe deed uit onze handen vallen en richtten ons op wat nodig was (voor wie wil weten wat dat ongeveer is: https://www.diabetesfonds.nl/over-diabetes/soorten-diabetes/diabetes-type-1).

Begrip

Dat wat er even niet toe deed begon er al snel weer toe te doen. We hadden contact met onze opdrachtgevers en collega’s om afspraken aan te passen, werkzaamheden tijdelijk over te dragen en pakten de belangrijkste dingen zelf weer op. Er was begrip voor de situatie.

Legitiem excuus

Eerder schreef ik al eens over smoesjes die je gebruikt om lastige dingen uit de weg te gaan. Die je beletten de doelen te bereiken die je belangrijk vindt. Hoe je jezelf soms bij de haren moet grijpen om de smoesjes te herkennen en te overwinnen. En nu staart mij een legitiem excuus in de ogen dat ik er van begin te verdenken dat het langzaam in een smoesje verandert.

Wanneer is iets een smoesje

Ik ontdekte dat iets wat vandaag een legitiem excuus is, morgen een smoesje kan zijn en overmorgen toch weer een legitiem excuus. Dat er dingen zijn die niet zo eenduidig in het bakje “smoesjes” kunnen worden gestopt. Omdat ze de ene dag voortdurend je gedachten belagen en de andere dag vergeten lijken. Of dat processen gisteren vlekkeloos verliepen, maar vandaag allerlei hobbels opwerpen waardoor je steeds brandjes aan het blussen bent.

Wie bepaalt dat..

Nog ingewikkelder wordt het dat in mijn hoofd ook de denkbeeldige stemmen van mijn omgeving een duit in het zakje doen. “ze vragen zich vast af hoe lang je je hier druk over kunt maken”, “ze vinden natuurlijk dat ze me ruimte moeten geven, maar voelen zich toch in de steek gelaten”. Weinig helpend natuurlijk, maar zeg dat maar eens tegen mijn hoofd!

..  en maakt dat eigenlijk uit?

Het helpt mij niet om me voortdurend af te vragen of ik stiekem een smoesje heb gemaakt van een goede reden om bepaalde dingen te laten. Dus heb ik rust voor mezelf gecreëerd door in mijn agenda een paar ijkmomenten te plannen. Op die momenten mag ik mezelf kritisch bevragen over mijn motieven om dingen wel en vooral ook niet te doen. Voor de tussenperiodes heb ik mezelf toestemming gegeven om smoesjes te gebruiken. Waardoor het niet meer uitmaakt of het nou wel of geen legitiem excuus is.

Hopen op een smoesje

Eigenlijk hoop ik me zo snel mogelijk te realiseren dat dit excuus niet langer mijn doen, laten en denken beheerst. Dat de hobbels geen reusachtige beren meer lijken en de processen grotendeels soepel verlopen. Dat het gewoon een smoesje is geworden.